I am Peter Breuls. I write web applications in PHP, movie reviews and irregularly something on this weblog. Welcome!
Through my company Devize, I'm available as a developer or a consultant for websites or web applications.
I work as an Administrator at online community FOK! and as a Lead Developer at frontoffice supplier SIMgroep.

I'm a snob

Mac / Non-techcomment

Well, no, I'm not a snob, but I'm getting close, according to this list:

Mac owners are more likely:
1. to be perfectionists
2. to use notebooks
3. to use teeth whitening products
4. to drive station wagons
5. to pay for downloaded music
6. to go to Starbucks
7. care about "green" products and the environment
8. to own a hybrid car
9. and last but not least ... to buy 5 pairs of sneakers in a year

I'm a Mac owner. In fact, I recently replaced my MacBook Pro with.. well, a MacBook Pro. You know, "it was time" for a new one. So I should have a look at the list:

1. Perfectionist: a bit. Sometimes. When time allows, I want what I do to be done well. And that borders on perfect. So yeah, check this box.
2. Duh.
3. Apart from tooth paste: no.
4. I don't have a car. Hell, I don't even have a driver's license.
5. Yup. Sometimes I grab an album from Usenet, but most of the time I get my music through iTunes.
6. Whenever I'm near a Starbucks, which is at least a few days a year (there's no Starbucks in my city), I'll get me a Caramel Macchiato. Yummie!
7. Green-ish. Maybe a bit. I have some CFL bulbs in my lamps, and I turn down the heating when I open the window, and I separate used paper from the regular waste, but apart from that.. nah, not more than others.
8. I don't have a car, so no.
9. I don't own five pairs of sneakers, but I do wear Converse Chuck Taylor All-Stars. Exclusively. And in the last year I bought three pairs. And yeah, within a few months I will probably have bought another pair. So let's check this box.

So, that's about five out of nine. Does that make me a snob? I'll leave others to be the judge of that.

Gezien: The Mist

Film1 comment

Als je trek hebt in lekkere horror moet je niet naar The Mist gaan. Zo, dat is er vast uit.

The Mist is een verhaal, geschreven door Stephen King in 1980 en verfilmd door Frank Daramont, die eerder de King-verfilmingen The Shawshank Redemption en The Green Mile maakte. In een notedop gaat het over een klein dorpje dat ineens in dichte mist komt te liggen. In die mist bevinden zich.. well.. enge gevaarlijke zaken, maar wat precies?

Voor een groot deel draait de film ook om dat laatste: 'wat is het eigenlijk?'. Door de film zo kaal mogelijk te houden (geen of weinig spanningsverhogende filmmuziek, geen extreme visual effects en geen stressverhogende montage) word je als kijker meegenomen in de denkwereld van een groep van, ik schat, vijftig mensen die zichzelf schuilhouden in een supermarkt, terwijl ze angstig naar buiten, in de dichte mist staren. Ze weten niet wat zich daarbuiten bevindt, want hey, het mist. Maar ze weten wel dat 'iets' daar niet vriendelijk is tegen in het wild rondlopende mensen, dus niemand durft naar buiten.

Terwijl de supermarktklanten zich bezighouden met de dreiging van buiten, verhaalt de film ook over de dreiging van binnen. Een gelovige, later in de film expliciet genoemd als 'de dorpsgek', meent dat deze mist en het gevaar dat zich erin schuilhoudt een teken van God zijn, die nu wraak neemt op Zijn zondaars. Hoewel ze in eerste instantie vreemd wordt aangekeken krijgt ze later meer volgers en hangen steeds meer lotgenoten aan haar lippen. Dit creëert de dreiging dat zij uiteindelijk de meute weet op te stoken tegen de ongelovigen, met alle gevolgen van dien.

Hoewel je er in de film maar heel kort op wordt gewezen, is het eigenlijk een sci-fi verhaal dat helemaal niet zo ver afligt van de meeste SF-series op een gemiddeld SF-kanaal. De oorzaak van de mist en de aard van de dreiging is echter extreem onderbelicht; in plaats daarvan verplaatsen de personages zich binnen de supermarkt van voordeur naar achterdeur, weer terug en weten ze zowel steun als dreiging uit elkaars gezelschap te halen. Maak je geen zorgen: je krijgt prima in beeld wat er precies in de nevelen gehuld is, echter te weinig voor een avondje horror.

Oordeel; The Mist is een film die je een uurtje of twee leuk bezighoudt, maar bevat teveel inzakmomenten om 'm een tweede keer te gaan zien.

Gezien: Charlie Wilson's War

Filmcomment

Na vorig seizoen genoten te hebben van Studio 60 on the Sunset Strip heb ik me door velen laten vertellen dat The West Wing, van dezelfde schrijver, net zo goed en zo niet nog veel beter is. Beide TV-series zijn bedacht en voor het grootste deel geschreven door Aaron Sorkin, die ook de films The American President en A Few Good Men op zijn naam heeft staan. Enthousiast als ik was ben ik daarom in december begonnen aan The West Wing en damn, dat is inderdaad een pracht van een serie, over de Amerikaanse president en zijn staf. Een kwaliteitsserie en met recht award-winnend.

Na enkele seizoenen gekeken te hebben zat ik een beetje rond te neuzen naar het werk van de heer Sorkin, en het bleek dat hij bezig was aan een nieuwe film. Sterker nog, hij was al klaar met het script en de filmploegen waren ook al ingepakt, want de film, Charlie Wilson's War, zou eind december in premiere gaan.

In Nederland werd dat eind januari, maar dat mag de pret niet drukken. Met iets te hoge verwachtingen zat ik dit weekend in de bioscoop en ook al is het geen slechte film en werden de hoofdrollen ook nog eens vertolkt door bekende acteurs, het was niet wat ik verwachtte. De film is redelijk oppervlakkig, of misschien is rustig een beter woord. Het verhaal, gebaseerd op een boek vol waargebeurde feiten over de echte Charles Wilson, is prima. Interessant ook wel. Maar de diepgang van een West Wing ontbreekt, en het lijkt alsof Sorkins stijl van dialoog of drastisch is gewijzigd, of gewoon anders is geïnterpreteerd door regisseur en acteurs. Het razende tempo van een Studio 60 of West Wing, met acteurs die elkaar feilloos aanvoelen en -vullen, ontbreekt.

Een tegenvaller dus, maar: geen slechte film. Charlie Wilson's War is een verhaal over een congreslid dat ontdekt dat hij door slim te spelen met militaire budgetten de Afghanen kan helpen de Russen te verslaan. En dat doet hij ook, zo zien we in de eerste scène van de film, die verder redelijk eenvoudig uitlegt hoe Wilson tot zijn stappen is gekomen. De film is heel rechttoe rechtaan, wat het een leuke wegkijker maakt.

Oordeel: misschien moet ik 'm nog eens bekijken, maar dan zonder de verwachtingen die ik de eerste keer had.

De slimste tv-shows

Mediacomment

Ken Levine meldt dat Mensa, de slimmemensenclub, een Top 10 heeft samengesteld van slimste tv-series. Op nummer 1: MASH, niet geheel toevallig geschreven door onder andere Levine zelf. In de Top 10 staan verder 2 van mijn favorieten (House en The West Wing), dus ik ben allang blij.