I am Peter Breuls. I write web applications in PHP, movie reviews and irregularly something on this weblog. Welcome!
Through my company Devize, I'm available as a developer or a consultant for websites or web applications.
I work as an Administrator at online community FOK! and as a Lead Developer at frontoffice supplier SIMgroep.

Looking back...

about:breuls4 comments

Twee jaar na dato is het gek genoeg ingezakt. Het gevoel. De gewenning. De wetenschap dat het nou eenmaal is, zoals het is. Ik bedoel, het is niet normaal, en elke keer als ik er iets langer dan gemiddeld bij stilsta, voel ik me ronduit klote, maar ik ben eraan gewend. Het heeft een plekje in mijn leven gekregen. Dat is goed. Een geruststellend gevoel.

Maar ook verontrustend. Het heeft na twee jaar een plek in mijn bewustzijn gekregen. Die gewenning. Over twee jaar is dat nog meer gezakt. En over twintig jaar nog meer. Hell, als ik twee keer zo oud ben als twee jaar geleden, dan heeft het plaatsgevonden op de helft van mijn leven, en heeft de periode ervoor even lang geduurd als de periode erna.

Wat als ik over ruim twintig jaar niet beter weet? Dat ik me gewoon niet zo levendig meer kan herinneren hoe het met haar was? Hoe ze eruit zag? Hoe ze klonk? Hoe ze keek? Hoe het voelde om bij haar te zijn? Ik heb dan evenveel met als zonder meegemaakt, en intussen ongetwijfeld vele nieuwe ervaringen opgedaan zonder haar. Ik heb dan nieuwe mensen in mijn leven gehad, mensen met wie ik gelachen, gehuild heb, en misschien wel meer. Mensen voor wie ik diepe gevoelens heb opgebouwd misschien, aan wie ik dan inmiddels veel levendigere herinneringen heb dan aan haar.

Herinneringen die verser zijn en prominenter in mijn hoofd zitten dan de herinneringen aan haar.

Dat is toch raar, dat het zo kan zijn? Het zal toch niet... Is het mogelijk?

Zal ik over ruim twintig jaar vergeten zijn wie mijn moeder was?

Reacties

Martijn Middelwebsite

Het leven is iets van komen en gaan van dingen, mensen, gevoelens en herinneringen. Je moeder zul je vast nooit vergeten, maar de herinneringen komen op den duur misschien niet meer helder naar voren als je ze probeert op te roepen, maar slechts nog bij vlagen. Door een geur of een geluid. Je gaat door, en dat is goed. Zelfs al is het soms wat raar als je er bij stil staat.

Zo werkt het toch?

Arno • website

Je gaat verder met je leven en dat is natuurlijk niet gek. Maar vergeten zul je het nooit. Daar hoef je niet bang voor te zijn...

Miek37website

Nee dat gebeurt niet hoor, vergeten, de pijn en het verdriet, dat slijt wel met de jaren en de nare dingen vervagen, voor zover je die hebt gehad uiteraard en die indruk had ik niet bij jou. Ikzelf heb wat met mn moeder in de clinch gelegen maar gelukkig niet in de laatste jaren van haar leven, toch had ik daar last van toen ze net overleden was, omdat het nooit uitgesproken is maar ik merk dat dat gaandeweg minder is geworden en het leuke dingen zijn die bij me opkomen als ik aan haar denk. En inderdaad wat Martijn zegt, geuren en geluiden, toevallig moest ik deze week nog aan mijn vader denken omdat ik iets caramel achtigs rook, hij gebruikte nl. pijptabak die dezelfde geur had en lekker in z'n kleding bleef hangen. ;-)

Zo werkt het inderdaad en gelukkig maar, want goed beschouwd is dat een heel mooi proces.