Gezien: Charlie Wilson's War
Na enkele seizoenen gekeken te hebben zat ik een beetje rond te neuzen naar het werk van de heer Sorkin, en het bleek dat hij bezig was aan een nieuwe film. Sterker nog, hij was al klaar met het script en de filmploegen waren ook al ingepakt, want de film, Charlie Wilson's War, zou eind december in premiere gaan.
In Nederland werd dat eind januari, maar dat mag de pret niet drukken. Met iets te hoge verwachtingen zat ik dit weekend in de bioscoop en ook al is het geen slechte film en werden de hoofdrollen ook nog eens vertolkt door bekende acteurs, het was niet wat ik verwachtte. De film is redelijk oppervlakkig, of misschien is rustig een beter woord. Het verhaal, gebaseerd op een boek vol waargebeurde feiten over de echte Charles Wilson, is prima. Interessant ook wel. Maar de diepgang van een West Wing ontbreekt, en het lijkt alsof Sorkins stijl van dialoog of drastisch is gewijzigd, of gewoon anders is geïnterpreteerd door regisseur en acteurs. Het razende tempo van een Studio 60 of West Wing, met acteurs die elkaar feilloos aanvoelen en -vullen, ontbreekt.
Een tegenvaller dus, maar: geen slechte film. Charlie Wilson's War is een verhaal over een congreslid dat ontdekt dat hij door slim te spelen met militaire budgetten de Afghanen kan helpen de Russen te verslaan. En dat doet hij ook, zo zien we in de eerste scène van de film, die verder redelijk eenvoudig uitlegt hoe Wilson tot zijn stappen is gekomen. De film is heel rechttoe rechtaan, wat het een leuke wegkijker maakt.
Oordeel: misschien moet ik 'm nog eens bekijken, maar dan zonder de verwachtingen die ik de eerste keer had.