Ik ken Indiana Jones niet. Dat lieg ik. Ik ken hem van vroeger. Ik herinner me iets over een hart dat nog kloppend uit iemands borstkas getrokken wordt. Daar houdt het meteen wel zo'n beetje bij op. Voor mij dus geen feest van herkenning bij Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull. Voor mij is 't gewoon een film over een of andere archeoloog die blijkbaar naast een beetje stoffig ook erg cool is. Met zweepje. En ik weet van tevoren dat de film een reis vertegenwoordigt, waarin iets ouds en semi-magisch wordt gezocht, of teruggebracht, of weet ik veel.

Dus; redelijk blanco de bioscoop in. En met weinig verschil er weer uit. Er is namelijk geen zak aan. Okay, ik lieg weer. De volgende keer mag je slaan. Ik heb me vermaakt. De reis, die basically draait om het terugbrengen van een of andere kristallen schedel naar een oud rijk ergens in de Amazone, die is, eh, min of meer vermakend. Je kunt je nu al voorstellen dat daar scenes in bossen en rivieren inzitten, met good guys die achternagezeten worden en bad guys die enige schade oplopen. En zo geschiedt. Maar het gaat verdomme ook allemaal wel makkelijk zeg. Goh, een schedel. Goh, da's die kant op. Goh, hee, daar zit een opening. Kijk nou, muurtekeningen, we zitten goed. Hee, we zijn er. "Luke, I'm your.." nouja, die zie je ook vanaf scene 1 aankomen.

Er is echt geen spanning te bekennen. Ja, er is wel wat adrenaline in de achtervolging, en jeutje die mieren in de amazone zijn toch wel leuk agressief, maar dan heb je het wel gehad. Waar de film uiteindelijk op opdraait is zowel vergezocht als enorm makkelijk bedacht en duidt op weinig fantasie. En fantasie is eigenlijk wat ik een beetje verwachtte. Geen invuloefening.

Als Indiana Jones en the Kingdom of De Titel Met Driemaal Woordwaarde vertegenwoordigt wat Indy is, hoef ik die andere drie niet te zien. Fantasieloos en een behoorlijke tegenvaller.