Kijktip: Ashes to Ashes
Een van de populairste factoren van Life on Mars was DCI Gene Hunt, Sam Tylers baas in de seventies-droomwereld. De macho, brute agent, onverschrokken rechercheur, gespeeld door Philip Glenister, was al snel een van de meest geciteerde figuren uit de serie, en het was eigenlijk zonde om na het eindigen van Tylers verhaal ook afscheid te moeten nemen van Hunt en zijn hulpjes op het bureau.
Dus: Life on Mars kreeg een vervolg. Omdat Sam Tyler geen optie meer was (volgens de makers en Simm was het verhaal wel klaar), werd het vervolg feitelijk een spinoff. Net als de oorspronkelijke serie werd deze vernoemd naar een David Bowie nummer: Ashes to Ashes. Hierin zien we Alex Drake (Keeley Hawes), psychologe voor de Londense politie, die Tylers zaak onderzoekt. Ze heeft dossiers vol met beschrijvingen van hoe hij tijdens zijn coma zichzelf bezighield, en begrijpt, net als wij kijkers, wat Tyler heeft meegemaakt. Met deze achtergrondkennis komt ze echter zelf in een vergelijkbare situatie: ze krijgt een kogel door haar hoofd. Althans, dat denkt ze, want wanneer ze na het wellicht dodelijke schot wakker wordt bevindt ze zich in de jaren '80.
Direct is ze zich bewust van de situatie: ze ligt in coma, of ze bevindt zich in de seconden tussen kogelinslag en de dood, of iets in die richting. Wat ze moet doen is haar mentale staat onder controle krijgen; vat krijgen op het fictieve leven om zo haar bewustzijn in het echte leven terug te krijgen. Alleen zo kan ze terugkeren naar het heden en haar dochter weer zien.
Ashes to Ashes maakt vanaf het begin duidelijk wat de situatie is: geen getijdreis, geen vreemd mysterie: Drake is neergeschoten en wat we zien is haar fantasie. Deze fantasie plaatst haar enkele weken voor de dood van haar ouders. Zij waren beiden advocaten en kwamen om het leven door een autobom. Een tragedie die ze als kind van dichtbij meemaakte. Al snel besluit ze dat die gebeurtenis verbonden is met haar 'verblijf' in de eighties, waarop ze tussen haar werk met, jawel, Gene Hunt, haar tijd vult met het oplossen van deze 'zaak'. Haar bewustzijn van de situatie en haar nuchtere houding ten opzichte hiervan maakt haar een apart figuur; ze begroet haar collega's met de groet "hello imaginary constructs" en mijmert soms hardop over hoe de boel in elkaar steekt. Daarnaast is ze psychologe en zo geeft ze haar kijk op de politiezaken die in elke aflevering moeten worden opgelost.
Zoals Life on Mars een beeld gaf van de jaren '70, zo is Ashes to Ashes een portret van de jaren '80. De kleding, auto's (can you say DeLorean?) en karakters zijn allemaal typisch eighties, net als de politieke issues die in haar fantasiewereld spelen. En net als Life on Mars is de serie aangekleed met muziek uit die tijd. Alleen dat maakt de serie al het kijken waard. En als je daar niet genoeg aan hebt: Philip Glenister zet weer een geweldige Gene Hunt neer, mooi aangevuld door de geëmancipeerde Drake als zijn directe assistent bij de recherche.
Ashes to Ashes heeft 13 afleveringen in seizoen 1. Da's er al een meer dan de moederserie in totaal, en een tweede seizoen wordt volgend jaar door de BBC uitgezonden. Tot die tijd kun je op de Nederlandse tv het eerste seizoen nog even zien: de NPS begint vanavond met de eerste aflevering.
Helaas verwart de NPS primetime met bedtime: de uitzending begint om tien over half twaalf in plaats van, zeg, half negen. Maar Life on Mars had last van hetzelfde euvel, dus we schuiven dit op de hoop van series die door Nederlandse opmroepen worden verwaarloosd.
De Amerikaanse zender ABC start overigens op 9 oktober met de USA-remake van Life on Mars. In deze serie belandt de hoofdpersoon in het New York van de jaren '70. Ook hebben de makers, met toestemming van de Britten, het verhaalconcept iets aangepast. Hierop kom ik vast t.z.t. wel terug.