Westpunt
Willem en ik zijn woensdag in de auto gesprongen en naar Westpunt gereden. Doel: de linkerkant van het eiland een beetje gezien hebben. Vanaf Westpunt via de zuidkust zijn we vervolgens teruggereden en hebben we diverse stranden en baaien bekeken en hier en daar een duik genomen. Curacao heeft een hele berg stranden, met verschillende liggingen, groottes, zandsoorten en inrichtingen, dus je kunt altijd wel iets vinden wat je ligt.
We begonnen bij Playa Forti, dat ligt een stukje ten zuiden van het Westpunt, bij het plaatsje Westpunt (ik zei al dat het simpel was). Het is een via een trap bereikbaar strand dat bestaat uit zand en stenen en waar de wat vulkanische rotsen laten zien hoe hoog het water soms komt. En da's niet hoog. Hier hebben we voor het eerst kennis gemaakt met een diepblauwe open zee, iets dat bij de kunstmatig aangelegde strandkade bij Zanzibar (zie een vorig bericht) niet echt voor het grijpen lag. Het Forti strand heeft ook een mooi punt, bovenaan een rotsklif, naast een restaurantje, waar je zo'n tien meter omlaag het water in kunt springen. En dat werd dus ook gedaan. Erg leuk om te zien.
Na Forti zijn we aan de tocht naar het zuiden begonnen. Zo af en toe zijn we een afslag ingegaan om het lokale strand te bekijken of er even te verblijven. Afwisselend in grootte, ligging en opbouw hebben we de stranden van Grote Knip, het plaatsje Lagun, Santa Cruz en Daai Booi gezien. Overal prachtig blauw water, meestal palmbomen en hoewel niet helemaal zuiver bestaat ieder strand grotendeels wel uit zand. Het is niet dat we geen palmbomen in onze voortuin hebben, maar pas als je ze hier op het strand ziet, met dat blauwe water erachter, besef je je dat je op een tropisch eiland in de Cariben zit.
Daai Booi is het strand bij het plaatsje St. Willibrordus. In die omgeving is ook een flamingoreservaat, waar we natuurlijk even gestopt zijn. Ik heb niet meer dan tien, vijftien flamingo's geteld, maar weet ook niet of ze misschien af en toe heen en weer reizen. Het was in ieder geval bijzonder om te zien: niet naar de dierentuin hoeven voor zulke siervogels is toch wel mooi.
Tijdens een ritje over wat toch wel eenderde tot de helft van het eiland is, vallen een aantal dingen op. Ten eerste dat, hoewel er grote stukken dor, bruin landschap zijn, je regelmatig door groene begroeiing rijdt. Meestal in de buurt van water, heb ik het idee, maar toch is het bijzonder dat je soms van die grote stukken groen hebt. Ten tweede dat er veel lege, lelijke, onbebouwde stukken eiland zijn waar een beetje projectontwikkelaar nog een hoop van kan maken, qua woningen of vakantieverblijven. En de westerhelft van het eiland is ook heuveliger dan de oosterhelft. Zo ligt de Christoffelberg daar, met 375 meter het hoogste punt van Curaçao, en da's niet de enige berg of heuvel. De wegen zelf blijven redelijk op lage grond, dus je rijdt soms tussen of langs groen bezaaide bergen, wat het landschap toch wat wisselend houdt. Tot slot is alles wel zo ongeveer bereikbaar met de auto, maar zowel de wegenkaarten als de wegen zelf hebben het niet zo op naamaanduidingen. Het zoeken van een afslag gaat door goed om je heen te kijken en de afslag pas te vinden als je 'm voorbij rijdt. Straatnaambordjes en bewegwijzering ontbreken in grote getale, wat veel u-turns, keeracties en omrijroutes tot gevolg heeft.
Maar de westerhelft van Curaçao is een mooi stuk. Het is divers, rustig en redelijk compact. Als je het eiland wil verkennen is een rondje (of enkele rondjes) over dit deel wel aan te bevelen.