I am Peter Breuls. I write web applications in PHP, movie reviews and irregularly something on this weblog. Welcome!
Through my company Devize, I'm available as a developer or a consultant for websites or web applications.
I work as an Administrator at online community FOK! and as a Lead Developer at frontoffice supplier SIMgroep.

Een vaste telefoonlijn

about:breulscomment

Ik kan me nog herinneren dat het me vroeger, toen ik een klein pubertje was en bij mijn moeder woonde, heel gaaf leek een eigen telefoonlijn te hebben. Een eigen toestel op mijn slaapkamer, met mijn eigen telefoonnummer. Ik kon dan bellen en gebeld worden op mijn telefoon, die alleen van mij was. Dat had iets gaafs. Iets onafhankelijks, en da's erg belangrijk voor een puber. Ik had het op tv en in films gezien, dus het was cool.

Die lijn heb ik nooit gekregen. Een extra nummer en telefoonlijn is veel te duur, dat slaat nergens op. Dus helaas. Maar tijdens mijn tienerjaren begon mobiele telefonie vorm te krijgen. En dat bood mogelijkheden!

Mijn eerste eigen nummer kreeg ik toen ik een Maxer kreeg. Dat was een semafoon, rond die tijd ook door KPN aan jongeren gemarket onder de naam Buzzer, waarmee je getallen kon ontvangen. Een pieper dus. Je kon mijn nummer bellen, een getal intikken en ophangen. Ik kreeg dan dat getal op mijn Maxer te zien. Die was van CallMax, een bedrijf dat nog bestaat en toen een actie had voor nieuwe jongerenklanten van de ABN Amro.

Een jaar later deed Pepsi een actie met de re-releases van de klassieke Star Wars films. Die kwamen toen opnieuw in de bioscoop als opwarmertje voor de tweede trilogie aan films. Bij Pepsi kon je een Space Maxer winnen, of krijgen, of weet ik veel, waarmee je tekst kon ontvangen. Die tekst moest ingesproken worden op het telefoonnummer dat erbij hoorde, en werd dan door een computer omgezet naar echte tekst. Dat was nog veel cooler. Ik had er zo eentje, en was er dolblij mee, ook al sloeg het nergens op.

Maar het allercoolste en leukste en gaafste kwam daarna: mijn eigen mobiele telefoon! Een eigen telefoonnummer, net als mijn Maxers, maar dan eentje waarop ik daadwerkelijk telefonisch te bereiken was. En waarnaar je kon SMS'en. Wat waren die Maxers toen ineens stom zeg. Dit was the real thing! Mijn eerste telefoon was een Philips Diga, een koelkast met een klein antennetje bovenop en een schuifklepje over het toetsenbord. Het was een telefoon met een Libertel iZi pakket. Dat was het allereerste prepaid telefoonpakket. Gloednieuw, want Libertel (dat tegenwoordig Vodafone heet) was de eerste aanbieder die het mogelijk maakte een telefoon te bezitten zonder een abonnement te hoeven afsluiten. KPN volgde heel snel erna en, zo herinner ik me nog, deed heel erg hun best te doen alsof het hun idee was. Inmiddels is het merendeel van de mobiele aansluitingen een prepaid aansluiting.

Ik ga je niet vervelen met alle telefoons die ik sindsdien heb gehad. Ik ben na Libertel naar Ben overgestapt, dat later T-Mobile ging heten, want die had een laag tarief en een cool Nokia dingetje, en heb het telefoonnummer van mijn Philips Diga toen meegenomen. Ik heb dat telefoonnummer nog steeds, wat betekent dat ik al 11, 12 of misschien wel 13 jaar hetzelfde nummer heb. En tot ik aan de iPhone ging heb ik ook merktrouw vastgehouden aan Nokia.

Een eigen vaste telefoon heb ik niet meer nodig gehad. Ik had mijn eigen nummer, en niet alleen was ik daarmee onafhankelijk en kon ik ermee doen wat ik wilde, ik hoefde ook niet meer naar telefooncellen te zoeken om taxi's of naar huis te bellen. Heerlijk bevrijdend voelde dat.

Tegenwoordig is het doodnormaal om een mobiele telefoon te hebben, zelfs voor hele jonge tieners. En we noemen het niet eens meer mobiele telefoons. Het zijn nu gewoon telefoons. Nog maar heel zelden hoor je iemand spreken over "mijn GSM", of "m'n nul-zes". Misschien hoor je nog wel eens "mijn mobiel" want dat klinkt leuker dan telefoon, maar het onderscheid tussen vaste en mobiele telefoons verschuift: een vaste telefoon heeft tegenwoordig de toelichting 'vast' nodig, want 'een telefoon' is tegenwoordig eerder een mobiel dan een vast toestel.

Daarom vroeg ik me gisteren af of er nog veel mensen zijn met een vaste telefoon. Ik kan me voorstellen dat gezinnen die een gezamenlijk nummer willen er nog eentje hebben, of mensen die budgettair de voorkeur geven aan een vaste lijn.

Zelf heb ik, toen ik een aantal jaar terug mijn eerste eigen flatje had, een telefoonlijn aangevraagd omdat ik ADSL wilde. Daarbij was een KPN-aansluiting toen verplicht. Of nodig, eigenlijk. In het begin heb ik ook nog een vast toestel erop aangesloten, maar ik deed er niks mee. Ik had immers een veel handiger, moderner, hipper en niet te vergeten mobieler toestel, waarmee ik veel beter kon bellen. En dat was nog voordat ik mijn eerste smartphone had. Ik gaf ook niemand mijn vaste 010-nummer. Toen ik eigenlijk alleen nog maar door telemarketeers gebeld werd heb ik het toestel losgekoppeld. Sinds ik in Curaçao heb gewoond heb ik mijn KPN-aansluiting ook opgezegd. Na terugkeer heb ik kabelinternet genomen, zonder noodzaak voor een vaste aansluiting.

Op Twitter kreeg ik een aantal verschillende redenen voor een vaste telefoonlijn. De kosten waren een argument: bellen via een landlijn is goedkoper dan via een mobiel toestel. Soms niet alleen vanwege het tarief per minuut, maar omdat het in een goedkoop triple play pakket zit, samen met televisie en internet. Ook mijn eerder genoemde ADSL-reden kwam voorbij; de lijn is simpelweg nodig om internet te kunnen hebben (wat overigens niet geldt voor alle providers). En anderen hebben een zakelijke reden.

Het komt er, zo kreeg ik een beetje het idee, op neer dat als je nu nog een vaste telefoonlijn hebt, je daar waarschijnlijk een reden of verklaring voor hebt. Ik denk dat er niet zoveel huishoudens meer zullen zijn die een vaste lijn laten aansluiten "omdat dat gebruikelijk is" of omdat ze geen andere telefoonmogelijkheid hebben. Zij die er een hebben zonder specifieke reden, hebben die waarschijnlijk al jaren, en behouden die uit gewoonte, of omdat nog veel vrienden en familie het telefoonnummer van die lijn kennen.

De telefoon is persoonlijk geworden. Iedereen heeft er eentje, of meerdere, en het telefoonnummer is jouw eigen nummer. Hoe vaak bel je nog iemand, om vervolgens naar die persoon te vragen? En ik tel dan zakelijke nummers niet mee. Het is tegenwoordig veel zeldzamer dat een telefoon niet opgenomen wordt. Wanneer een toestel op stil staat, of vergeten is, krijg je wel eens geen gehoor. Of als iemand geen zin heeft (jou) op te nemen. Maar 'niet thuis' is geen argument meer.

De vaste telefoon sterft uit, en zijn opvolger is alweer aan een nieuwe fase toe: een van de minst gebruikte functies op mijn telefoon, is de telefoon.