Vorig jaar rond deze tijd was ik een ijverig hardloper. Enkele keren per week ging ik bij thuiskomst uit m'n werk een rondje hardlopen. Ik had een vast rondje, dat liep over een gebied achter het park waar we toen woonden. Er was een stuk weg, gevolgd door een stuk zandpad dat weer aansloot op een andere zandweg. Leuke route. Stikheet, want het was in Curaçao, maar ik heb die hitte altijd een prettige aanvulling gevonden op de inspanning. Dat merkte ik bijvoorbeeld afgelopen januari, toen ik voor vakantie terug was op het eiland en weer een stukje ben gaan hardlopen. Je zweet veel meer en dat is best prettig.

Anyway, dat was dus vorig jaar rond deze tijd. Of eigenlijk; tot deze tijd. Want op 29 maart kwam er een hond van een van de erven afgesneld, blaffend en dreigend en er niet van gediend dat ik daar langsrende. Hij beet me, en het resultaat liet ik toen zien op bovenstaande foto. Ik heb daarna maanden niet meer gerend, eerst vanwege de spierpijn en later.. ja het verwaterde gewoon. En in mei kwam ik naar Nederland.

Ik weet nog dat ik, na de initiële schok, dacht "he shit, het bloed loopt over m'n schoen". Van wonden weet ik immers dat ze self-healing zijn; huid groeit altijd weer dicht en met een beetje geluk zie je er niks meer van. Dacht ik. 

Nu, een jaar later, zit de beet er nog steeds. Dat ene gat rechtsonder op de foto, waar het bloed nog uit stroomt. Nog steeds en dus waarschijnlijk wel voorgoed zie je daar een donkerrode plek en kun je voelen dat het gewoon een gat in m'n been is. Een blijvend souvernir aan mijn hardloopescapades op Curaçao.

Ik ren inmiddels in Nederland ook weer. In de herfst heb ik wat pogingen gedaan weer in een ritme te komen; niet gelukt. In januari ben ik lid geworden van de Fit For Free die hier om de hoek zit, en daar ga ik regelmatig even langs. En het wordt lente, dus ik ga weer naar buiten. Yay!

Maar die hond.. als ik die ooit nog tegenkom draai ik 'm z'n nek om. Rotbeest.