I am Peter Breuls. I write web applications in PHP, movie reviews and irregularly something on this weblog. Welcome!
Through my company Devize, I'm available as a developer or a consultant for websites or web applications.
I work as an Administrator at online community FOK! and as a Lead Developer at frontoffice supplier SIMgroep.

To the tropics!

Curaçaocomment

Het is nooit erg om na een weekendje Portugal direct door te gaan naar de tropen. Zeker niet als de plaats van bestemming Dushi Curaçao is!

Handelskade, InsulindeKura HolandaCaracasbaai
Mojito'sSunsetGrote Knip
Wet & WildGrote KnipZanzibar

Ben half oktober even anderhalve week wezen bijtanken. Lekker relaxen, genieten van de happy hours en kijken hoe het eiland er nu bij ligt. De conclusie: niet veel anders dan toen ik er woonde.

De foto's zijn onderdeel van deze fotoset op Flickr.

Rent u voor de hond

Curaçaocomment

Vorig jaar rond deze tijd was ik een ijverig hardloper. Enkele keren per week ging ik bij thuiskomst uit m'n werk een rondje hardlopen. Ik had een vast rondje, dat liep over een gebied achter het park waar we toen woonden. Er was een stuk weg, gevolgd door een stuk zandpad dat weer aansloot op een andere zandweg. Leuke route. Stikheet, want het was in Curaçao, maar ik heb die hitte altijd een prettige aanvulling gevonden op de inspanning. Dat merkte ik bijvoorbeeld afgelopen januari, toen ik voor vakantie terug was op het eiland en weer een stukje ben gaan hardlopen. Je zweet veel meer en dat is best prettig.

Anyway, dat was dus vorig jaar rond deze tijd. Of eigenlijk; tot deze tijd. Want op 29 maart kwam er een hond van een van de erven afgesneld, blaffend en dreigend en er niet van gediend dat ik daar langsrende. Hij beet me, en het resultaat liet ik toen zien op bovenstaande foto. Ik heb daarna maanden niet meer gerend, eerst vanwege de spierpijn en later.. ja het verwaterde gewoon. En in mei kwam ik naar Nederland.

Ik weet nog dat ik, na de initiële schok, dacht "he shit, het bloed loopt over m'n schoen". Van wonden weet ik immers dat ze self-healing zijn; huid groeit altijd weer dicht en met een beetje geluk zie je er niks meer van. Dacht ik. 

Nu, een jaar later, zit de beet er nog steeds. Dat ene gat rechtsonder op de foto, waar het bloed nog uit stroomt. Nog steeds en dus waarschijnlijk wel voorgoed zie je daar een donkerrode plek en kun je voelen dat het gewoon een gat in m'n been is. Een blijvend souvernir aan mijn hardloopescapades op Curaçao.

Ik ren inmiddels in Nederland ook weer. In de herfst heb ik wat pogingen gedaan weer in een ritme te komen; niet gelukt. In januari ben ik lid geworden van de Fit For Free die hier om de hoek zit, en daar ga ik regelmatig even langs. En het wordt lente, dus ik ga weer naar buiten. Yay!

Maar die hond.. als ik die ooit nog tegenkom draai ik 'm z'n nek om. Rotbeest.

Vaarwel, Nederlandse Antillen

Curaçaocomment

Vroeger snapte ik de benaming "de Nederlandse Antillen en Aruba" niet. Ik wist niet dat dat twee landen waren, in plaats van een. Ik wist niet eens dat die zes eilanden niet 'Nederland' waren, maar slechts eilanden binnen het Koninkrijk der Nederlanden. Waarom Aruba dan los vermeld werd was me dus niet duidelijk.

Toen ik aanstalten maakte op Curaçao te gaan wonen ging ik me een beetje inlezen in de staatkundige structuur. Ik had toen inmiddels al wel meer door wat de situatie was, maar pas vorig jaar snapte ik een beetje hoe de zes eilanden zich tot elkaar verhielden. Op 15 mei 2009, toen we op Curaçao aankwamen, stemde het eiland voor de staatkundige verandering: Curaçao zou een land worden, een status aparte krijgen zoals Aruba die al sinds 1986 heeft, de Nederlandse Antillen zouden verdwijnen.

Dat is vandaag gebeurd. Het land 'Nederlandse Antillen' is weg, het Eilandgebied (lokale term voor wat in Nederland een gemeente is) Curaçao is nu het Land Curaçao. Er is een nieuwe regering, die de komende tijd gaat zorgen voor alleen het eiland, en niet ook nog eens vier andere eilandgebieden.

Voor Sint Maarten geldt hetzelfde: ook zij hebben die status aparte, ook zij zijn 'land binnen het koninkrijk'. De overige drie eilanden Bonaire, Sint Eustatius en Saba, vaak afgekort tot 'de BES-eilanden' zijn nu onderdeel van Nederland in de vorm van wat het beste te vergelijken is met gemeenten.

Dit alles resulteert in een kleine verschuiving binnen ons koninkrijk. Beatrix is nu Koningin van vier landen: Aruba, Curaçao, Nederland en Sint Maarten. Nederland heeft nu ook oppervlakte in de tropen. Het hoogste punt van het land is niet meer de Vaalserberg in Limburg, maar Mount Scenery op Saba.

Doordat ik op Curaçao gewoond heb, ben ik meer geïnteresseerd geraakt in de ontwikkelingen op het eiland. Ik volg daarom vandaag, maar eigenlijk bijna dagelijks, het nieuws over en van het eiland. Vandaag hebben veel Nederlandse media natuurlijk aandacht voor de ontmanteling, waaronder de NOS. Zij hebben een liveblog over de activiteiten en leggen uit wat de ontmanteling betekent. Vanavond om tien over zes is er een reportage op Nederland 1.

Nieuws van het eiland zelf is te volgen via o.a. Versgeperst.com en Persbureau Curaçao.

Sneller een verblijfsvergunning

Curaçaocomment

Versgeperst.com: "De wachttijd voor een verblijfsvergunning [op Curaçao] moet naar beneden volgens het Bestuurscollege. De overheid moet in de toekomst binnen zes weken een vergunning afgeven. Op dit moment duurt dat proces ongeveer zes maanden."

Toevallig heb ik onlangs nog opgezocht hoe mijn inschrijving in Curaçao is verlopen. Ik moest namelijk wat bewijsstukken aan de RDW leveren voor de omzetting van mijn Curaçaose rijbewijs in een Nederlandse, en het viel me toen op dat van het jaar dat ik op het eiland woonde, ik slechts 191 dagen ingeschreven was als inwoner. Da's net iets meer dan een half jaar.

Ik was op het eiland sinds 15 mei 2009, en rond die tijd is de aanvraag voor m'n verblijfsvergunning gestart door een bureau dat dat soort dingen regelt. We kregen al snel te horen dat de aanvraag was gestart, 'maar wacht maar even een paar maanden voordat je weer langs immigratie gaat', want dat zou voorlopig toch geen zin hebben. Het was het eerste teken in een reeks van vele dat de overheid op Curaçao een log, traag en omslachtig apparaat is.

Het zou uiteindelijk tot 21 oktober duren voordat ik m'n verblijfsvergunning had, een vertraging die deels te maken had met een zorgverzekering die ontbrak en het feit dat ik tussendoor even naar Nederland was geweest. Maar toch; eind oktober, dat is een maand of vijf. Aangezien je maar zes maanden op het eiland mag zijn zonder aanvullende vergunning, is dat best krap.

Ben daarom wel blij dat er in ieder geval een voornemen is dat proces te versnellen. Curaçao is maar een kleine gemeenschap; moet je je eens voorstellen hoe vlot alles kan verlopen als ze alle zaken op orde hebben. Als zaken geautomatiseerd worden, afspraken aan het loket strakker worden ingepland en sneller worden afgehandeld. Het kan dan een breeze zijn om er te immigreren. En dan zou ik het zo weer doen. ;)

Curaçao stemt

Curaçaocomment

Vandaag zijn er verkiezingen in Curaçao. Die waren er ook al aan het begin van dit jaar, en helaas heb ik de politiek niet zodanig gevolgd dat ik weet wat het verschil is tussen deze ronde en de vorige, maar deze verkiezingen zijn extra relevant: over anderhalve maand is Curaçao een zelfstandig land binnen het Koninkrijk der Nederlanden, en de uitslag van deze verkiezingen bepaalt wie het in het land voor het zeggen gaat hebben.

Ikzelf verbaas me nog over het t-shirt dat ik vorige week op Lowlands zag: Vota PAR, oftewel Stem PAR (zie foto). De PAR is een van de tien partijen die meedoen aan de verkiezingen, en als ik me niet vergis momenteel de grootste. Blijkbaar vond deze onbekende Lowlander het nodig om in Nederland aan campagne voeren te doen. ;)

Hidden treasure

Curaçaocomment

Het Curaçao Tourist Board is bezig met een nieuwe campagne om het eiland te promoten in Noord-Amerika. Bovenstaande advertentie wordt vertoond op de Amerikaanse tv. Leuk! Maar het eiland is zoveel leuker dan hier te zien is.

Ruim baan voor Dushi Korsou!

Curaçaocomment

vlag CuracaoVers Geperst: "Na de Tweede Kamer is dinsdag ook de Eerste Kamer akkoord gegaan met de Consensus-rijkswetten. Dat betekent dat de staatkundige vernieuwing per 10-10-10 definitief doorgaat en dat Curaçao en Sint Maarten autonome landen worden binnen het Koninkrijk."

Daar drinken we een Polar op! Jammer dat dit vorige week nog niet bekend was, dan had Dia di Bandera, de Curaçaose eigen feestdag, een speciaal tintje gekregen.

Zomaar een dialoog...

Curaçaocomment

...bij de receptie van de Antilliaanse Belastingdienst.

Ik: "Hoi, ik kom een stempel voor uitschrijving halen."
Receptioniste (wijst naar trap): "dan moet u naar boven..."
Ik: "En dan?"
Receptioniste: "Dan komt u weer naar beneden."

Ik ga die Antilliaanse logica missen.

Kiesregistratie

Curaçao2 comments

Dit is volgens mij een beetje raar. Als Nederlander-buiten-Nederland heb je kiesrecht. Da's niet heel gek; je behoort gewoon nog tot de bevolking, ook al sta je niet in het bevolkingsregister. Prima. Maar om te kunnen stemmen moet je aangeven hoe je dat wilt doen. Da's ook niet heel vreemd.

De Gemeente Den Haag heeft dat al een tijdje geleden uitgelegd: geef je bij ons op, en wij regelen dat je kunt stemmen. Nu ben ik momenteel nog in Curaçao, maar in juni, wanneer de verkiezingen zijn, ben ik al lang ende breed in Nederland (tenzij die aswolk blijft hangen, maar dat zien we nog wel). Ik moet me nu dus registeren, maar kan wel gewoon in Nederland stemmen. Dat zal ik dan helaas in Den Haag moeten doen, dus even naar het stembureau wandelen op verkiezingsdag is er niet bij.

Prima. Dus ik ben het formulier op de site van Den Haag gaan invullen. Ik werk zelf als ontwikkelaar van e-formulieren voor lokale overheden, dus mijn verwachting was: DigiD voor de login, formulier invullen, verzenden, klaar. Door met DigiD in te loggen zouden mijn gegevens gevalideerd zijn, en kan men dus controleren dat ik Nederlands staatsburger ben. Een koppeling tussen website en gemeentekantoor zorgt voor de verzending. Eitje!

Niet dus. Het formulier kan wel online worden ingevuld, maar aan het einde van de rit krijg je een PDF voorgeschoteld, vergezeld van een postadres. Even opsturen graag. Pardon? Opsturen? Met het tempo van de posterijen hier kan ik het formulier beter meenemen naar Nederland en aldaar op de post doen. Ik ben zelf immers eerder in Nederland dan die post. 

Dat ga ik dus wellicht maar doen, in de hoop dat ik dan niet te laat ben met de kiesregistratie. Anders zal ik deze ronde moeten overslaan. Maar dit brengt naar mijn idee wel een vreemd punt aan het licht: door het hele land zijn gemeenten bezig allerlei diensten online beschikbaar te maken. Samen met leveranciers wordt gewerkt aan formulieren, applicaties en dergelijke voor het gereed maken van inzage in gegevens via de website, elektronische formulieren zodat je niet naar het gemeentehuis hoeft en meer van dat soort zaken. Online je GBA-uittreksel aanvragen, online je WOZ-beschikking inzien, online je verhuizing doorgeven. Allemaal 'handigheden'.

Een kiesregistratie voor Nederlanders in het buitenland echter is geen 'handigheid'. Gezien de grote afstand die een fysiek formulier moet afleggen en de tijdgebondenheid van dit type formulier (je zal maar pas eind mei bedenken dat je je moet registreren), is juist hier een online-te-verzenden formulier een absolute must. Om nog te zwijgen over het automatisch kunnen verwerken van formulieren wanneer deze elektronisch binnenkomen.

Wat mij betreft dus een misser van de Gemeente Den Haag.

Pre-inpakperikelen

Curaçaocomment

Als je verhuist naar een ander land, ook al is het maar voor een beperkte periode, dan pak je meer in en sleep je meer met je mee dan wanneer je even een weekje of twee aan de Costa Brava gaat vertoeven. Er gaan gehele kledingcollecties mee, schoenen, ik heb mijn Wii meegesleept (die het niet deed omdat PAL en NTSC niet matchen, dus dat was helemaal voor niks), laptop, boeken en een heleboel andere spullen.

Ik kwam hier in mei 2009 met een koffer, een tas en nog een schoudertas die als handbagage meeging. Paste allemaal net binnen de bagageregels van Arkefly. In augustus ging ik even twee weken naar Nederland. Ik nam alleen mijn koffer en schoudertas mee terug, en liet dus veel spullen in Curaçao liggen. Vervolgens ging ik in Rotterdam winkels plunderen en extra kleding kopen. Dat moest weer mee terug. Althans, dat was het plan.

Tijdens het inpakken van mijn koffer bleek dat de van Curaçao naar Nederland meegebrachte spullen, plus de in Nederland gekochte spullen, samen teveel waren voor mijn koffer. Uren voor vertrek zat ik dus met een probleem. Gelukkig zat ik in hartje Rotterdam en was er een el cheapo kofferwinkel om de hoek. Ik ben dus een nieuwe, grotere koffer gaan kopen en heb die helemaal volgestopt. Ging precies goed, al zakte 't ding wel door z'n onderstel toen ik 'm op de grond zette. Dat bracht me toen op een heikel punt voor de terugvlucht naar Curaçao: ging het allemaal wel binnen de toegestane bagagekilo's passen?

Dat bleek op de luchthaven wel mee te vallen: de totale bagage paste precies binnen de regels, dus ik kon onbezorgd naar Curaçao terugreizen. Wat ik me echter toen wel realiseerde, is dat ik aan het einde van mijn jaartje in de tropen een probleem ging krijgen: als de koffer nu al megavol zit, en net niet te zwaar is, hoe gaat het dan lopen met de spullen die nog in Curaçao liggen, en samen met deze grotere kofferinhoud weer terug naar Nederland moeten?

Ik ben om die vraag te beantwoorden aan het passen en meten: zooi inpakken, kijken wat past, wat niet, wat misschien gewoon weggegooid kan worden. So far denk ik dat ik een stapel boeken en die vermaledijde Wii apart via de post (of een andere verzenddienst) naar Nederland laat komen. Dat weegt het meeste, dus dat helpt mee met het verlagen van het totaalgewicht. En de rest lijkt wel te passen in koffer plus tas, dus met een beetje geluk hoef ik wederom niet bij te betalen. 

Hoe dan ook: deze test-inpaksessie is een van de stappen richting Nederland. Nog drie weken!

Terug naar Nederland

Curaçao4 comments

Het is nu bijna elf maanden geleden dat ik iedereen in Nederland gedag zei om een tijdje te gaan vertoeven op Curaçao. Het zou een jaar duren, daarna zou ik gewoon weer terug zijn. Vantevoren wist ik niet hoe ik daar een jaar later tegenaan zou kijken. Zou ik helemaal klaar zijn met het eiland en weer gewoon terug willen naar mijn vertrouwde plekjes in Rotterdam, of zou ik helemaal geen zin hebben in dat drukke koude land en gewoon relaxed in de zon willen blijven wonen?

Nou, een beetje van beide, eigenlijk. Ik ben wel klaar hier. Ik heb alles gezien wat ik wilde zien, gedaan wat ik wilde doen en dat met veel verschillende, interessante, leuke en gezellige collega's, vrienden en vage kennisen. Heb het enorm naar mijn zin gehad tijdens happy hours, middagjes strand, avondjes uit, etentjes, barbecues (al dan niet op het strand), bergbeklimmingen, wakeboarden en wat dies meer zij. En het dagelijks leven op het eiland is geweldig: niemand maakt zich druk, iedereen is vriendelijk en alles gaat simpeler. De gemeenschap hier is klein, de afstanden zijn (met de auto) kort, de sfeer is relaxed.

In Nederland heb ik echter een ander leven; misschien wat drukker, misschien wat meer verweven in een media-gehypte consumentenmaatschappij, waar het belangrijk is om jezelf te profileren en ervoor te zorgen dat je alles hebt wat je wilt (of, althans, om daarnaar te streven). In Nederland, zo lijkt het vanaf hier, zijn er meer problemen, moet je je met meer zaken bezighouden en kun je niet elke dag relaxed in je korte broek lopen.

En toch wil ik graag weer terug. Ik ben namelijk een consument, iemand met geld om uit te geven en dat graag spendeert aan een gadgetje links, een DVD'tje rechts of een boek, een broek, een thuisbezorgmaaltijd of een nieuwe gameconsole. Da's hier op het eiland toch allemaal minder; hier duik ik niet even een Selexyz-filiaal in, kan ik niet struinen door de DVD's bij Free Record Shop, leuke dingen kijken bij Media Markt of gewoon door de Hoogstraat, via de Koopgoot naar de Lijnbaan lopen en van de stad genieten. Kan ik niet op de trein naar Amsterdam springen, een krant kopen of in hoge snelheid iets downloaden. Er is geen on demand tv (althans, niet bij ons), geen H&M, geen sandwiches bij Albert Heijn en geen mobiel internet op mijn telefoon.

Aan de andere kant is er in Nederland geen strand waar het altijd warm is, met helder blauw water en palmbomen, is er geen overvloed aan Polar bier, geen lomito (als sate of in een burrito). Is het in de winter donker en in de zomer te warm, moet je regelmatig een jas aan als je naar buiten gaat en drink je je bier niet op het strand maar in de kroeg.

Beide landen hebben hun aantrekkingskracht. Ik ben in beide landen thuis. Echter; ik zou op Curaçao nog jaren kunnen wonen, maar toch behoefte houden aan een stukje Nederland. Andersom is dat minder, al zal ik, wonend in Nederland, nog graag teruggaan naar Curaçao.

Je ziet het dus al aankomen: ik ga terug naar Nederland. Na een jaartje in de zon wordt het tijd om het oude ritme weer op te pakken. Ik werk hier voor Ayo, een softwarebedrijf, waar ik vijf dagen in de week voor actief ben. In Nederland zit ik minder dagen op kantoor en meer dagen thuis aan FOK! te werken. Ik ben het afgelopen jaar minder intensief voor FOK! bezig geweest, wat aan de ene kant enorm verhelderend is (afstand nemen biedt perspectief, wat wel nodig is soms) en aan de andere kant de wil om er weer flink mee aan de slag te gaan weer een beetje opbouwt.

Het is ook een kwestie van omgeving, van een eigen stekkie. Ik heb thuis, in Nederland, mijn eigen flatje. Met mijn eigen huiskamer en mijn eigen, naar mijn idee optimaal ingerichte, werkkamer. Met mijn eigen HDTV, luie stoel, keuken en ruime bureau om aan te werken. Met de AH om de hoek voor een snelle verse lunch, of de Subway op loopafstand. Ik heb er vrienden, familie en een kat.

Ik kan doorgaan met opsommen, maar da's alleen maar saai. Ik heb het naar mijn zin in Curaçao, maar het is tijd. Veel van degenen met wie ik hier omga zijn alweer vertrokken of gaan dat binnenkort doen, het jaar zit er bijna op, het is tijd.

Over een maand ben ik terug. Biertje doen?

Hond bijt Breuls

Curaçao4 comments

Dat hardlopen is allemaal wel leuk, maar, zo bleek gisteren, ook niet zonder gevaren. Ik was een rondje aan het rennen over de weg achter het park waar we wonen. Daar loop ik wel vaker, en altijd zijn er honden bij de huizen die daar staan, die vanachter hun hek ijverig blaffen en springen en met me meerennen. Vind ik altijd wel leuk, maar ik heb nooit precies geweten of dat enthousiasme of waakhondengedrag was.

Tot gisteren.

Niet alle erven zijn afgesloten, namelijk. Sommigen zijn gewoon open, en dat betekent dat de hond des huizes er ook af kan. En gaat. En denkt dat-ie ook daar de goede vrede moet bewaren. Ik rende voorbij zo'n erf en kreeg een hond achter me aan. Letterlijk. En hij meende het. Voor ik het wist voelde ik zijn kaak om mijn kuit klemmen, vasthouden en doorbijten. Auw! De hond rende snel weg, maar ik bleef verbaasd, verontwaardigd en, eh, oja, gewond staan.


Ik was gewoon verdomme in mijn been gebeten! Het bloed gutste over mijn schoen, dus ik besloot maar naar huis te gaan, want dit ging niet goed. Onderweg heb ik nog iemand gevonden die een beetje schoonmaakwerk wilde verrichten (beetje alcohol erop, goed tegen infectie), maar een doktersbezoek was niet te vermijden.

Bij de huisarts werd de wond opnieuw schoongemaakt en kreeg ik een recept voor een tetanusinjectie. Moest ik bij de apotheek gaan halen en dan terugkomen. Eh, gaan halen? Ja, of ik even naar de apotheek wilde gaan (die zat op 10 minuten lopen afstand) en dan terugkomen zodat ze de prik konden geven. Die hebben ze blijkbaar zelf niet liggen. Op de huisartsenpost.

De apotheek was dicht, dus ik kon met lege handen terug naar de huisarts, die me vertelde dat ik dan de volgende dag maar terug moest komen. Dat was vandaag, dus naar apotheek en huisarts geweest, prik gekregen, nieuw verband om de wond en volgende week terugkomen voor controle. Niet zo spannend allemaal.

Maar dat hardlopen... moet ik nou voortaan bescherming meenemen?

Bonaire

Curaçao1 comment

Als je een jaar in de Cariben leeft, moet je natuurlijk niet de hele tijd op je eigen eilandje blijven zitten. Voor weinâg kun je zo naar een buureiland hoppen en daar de buurt onveilig maken. En zo was dus, sinds onze aankomst hier, het plan om 'veel van de andere eilanden te bezoeken'. En misschien Miami. Man, wat een plannen.

Uiteindelijk zijn we pas deze maand iets gaan ondernemen; even Bonaire verkennen. Autootje huren en rondcrossen, was het idee. En dat werkte. Bonaire is namelijk bijzonder klein, leeg en rustig. Totaal anders dan Curaçao. En mooi. Ook totaal anders dan Curaçao. Als je op Bonaire aankomt krijg je meteen een vakantiegevoel. Het eiland is mooier ingericht dan op Curaçao en de mensen zijn vriendelijker. En het eiland is rustiger; waar Curaçao bevolkt wordt door automobilisten en je regelmatig in files of opstoppingen staat, is Bonaire een zee van rust, lege wegen en stressvrij autoverkeer. Natuurlijk scheelt het dat op Bonaire tien keer zo weinig mensen wonen als op Curaçao.



Wat ook leuk is aan Bonaire, is dat Kralendijk, de, ahum, hoofdstad van het eiland, relatief klein is en leuk gelegen is aan het water. Waar Willemstad een wat grotere 'havenstad' is zonder een echte leuke wandelkade (dat klopt, ik vind 'onze' Handelskade zwaar verkeerd en toerisme-onvriendelijk ingericht), heeft Kralendijk een gezellige set straatjes, een paar terrasjes (waarvan eentje op een pier vanaf de kade), een jachthaventje en al met al een leukere, meer vakantiegerichte, uitstraling. En die uitstraling heb je op het hele eiland, in de diverse wijken, bij de strandjes of de resorts.

Maar wat echt een reden is om voor een weekendje Bonaire boven Curaçao te verkiezen, is de natuur. Op het hele eiland is het frisser, groener en minder droog en verdord dan op Curaçao. En het Washington Slagbaai National Park is stukken mooier dan het Christoffelpark.



Meer foto's vind je op m'n Flickr of via Facebook.

Ja, een paar dagen op Bonaire rondneuzen was een goede keus. Veel gezien, veel genoten. What's next?

ING Webcare werkt

Curaçao3 comments



Sinds oktober van vorig jaar was ik, inwoner van Curaçao en klant bij de ING, niet in staat om mijn eigen Giropas te gebruiken om te pinnen. Giropas ja, die blauwe, van de Postbank. De ING vond het toen namelijk tijd om mijn giropas uit te schakelen ten faveure van de nieuwe oranje ING Betaalpas. Hoort bij het hele 'exit Postbank' verhaal.

Op zich prima, ware het niet dat ik de nieuwe pas nooit had ontvangen en dat bovendien bekend was bij ING. De reden voor het uitschakelen van mijn Giropas was, zo werd mij toen uitgelegd: "we hebben u een nieuwe pas toegestuurd, maar die is teruggekomen". Dat het tweede deel van die zin het eerste deel als argument voor pas-deactivatie ongeldig maakt zien we dan maar even door de vingers.

Ik heb toen contact gehad met de ING en de oplossing was simpel: omdat een pas toesturen naar mijn Nederlandse adres blijkbaar niet lukt via de (overigens bijzonder onbetrouwbare) doorzendservice van TNT Post werd mij geadviseerd mijn adres te wijzigen naar het adres in Curaçao. Ik kon dan een nieuwe pas aanvragen, die zou direct hier naartoe worden gezonden en klaar is Kees.

Dat duurde echter wel even: de adreswijziging moest met handtekening richting Nederland, daarna moest ik een pas aanvragen, die ontvangen, een code ontvangen en vervolgens op papier, met handtekening, verklaren dat ik de pas had ontvangen. Dat heb ik allemaal gedaan, in een tijdsbestek van twee maanden. In de tussentijd maakte ik geld over naar huisgenoot Willem, en hij pinde dan voor mij. Een mens moet toch eten, immers.

Begin januari vond ik het wel weer lang genoeg duren; ik had al een aantal keer zonder succes de pas geprobeerd te gebruiken, en hing bij de ING Klantenservice aan de bel. Of eh, mail. Ik legde de situatie uit en meldde op Twitter dat ik dat had gedaan.

Prompt kreeg ik een nieuwe follower: @INGnl_webcare. Vermoedend dat ik alleen door hen gevolgd werd omdat ik de naam ING noemde vroeg ik uitdagend of ze me met mijn pinpas kwamen helpen, wat vervolgens ook direct werd opgepakt.

En daar bewijst de meerwaarde van een webcare team zich: in enkele korte Tweets en DM's legde ik het probleem uit, verwees naar tracking nummers van de klantenservice en werd door Hakim van het webcare team vlot en zonder omwegen geholpen met mijn probleem. Enkele mails, Tweets en dagen later kon ik weer pinnen!

De ING heeft in principe dus twee kanalen die je kunt aanspreken om ergens mee geholpen te worden: een wat rommelige, ongeinteresseerde en onbehulpzame klantenservice, en een webcare team dat actief klanten aanspreekt en helpt waar nodig. Het belangrijkste verschil tussen de klantenservice en webcare is wel dat de klantenservice semi-ontwijkende mailtjes terugstuurt en lang doet over deze antwoorden, terwijl het webcare team direct weet wat en hoe te doen, gerichte vragen stelt en aan de slag gaat.

Het grappigste voorbeeld van dit verschil is wel dat ik, nadat ik door webcare was geholpen en al succesvol had gepind, van de klantenservice een mail kreeg dat ze me niet konden helpen. Misschien is het slim als het webcare team en de klantenservice een beetje onderling communiceren. ;)

I'm dreaming of a...

Curaçaocomment



Deze foto is deze week genomen, in Nederland, door Marnix Hemmes. Op Flickr is een grote verzameling sneeuwfoto's te vinden, want Nederland ligt vol met sneeuw. Althans, gisteren. Ik zag op het Nederlandse nieuws, op foto's en hoorde van mensen die ik sprak dat het enorm sneeuwde, koud was en de treinen niet reden. Barre omstandigheden, warme jassen aan, verwarming op de hoogste stand en allemaal binnen zitten.

Dat is zo raar...



Deze foto is vorige week genomen, op het strand van Klein Curaçao. De zon schijnt, het is 30 graden en als ik naar buiten kijk zie ik palmbomen bewegen in de wind. Ik ben een beetje verveld omdat ik vorige week een stukje ben verbrand in de zon. Van de week vloog een klein tropisch vogeltje hier de huiskamer binnen, ging op een kast zitten, vloog naar de keuken en ging daar het aanrecht inspecteren voordat-ie weer wegvloog. Het is hier gewoon nog zomer.

Het contrast kan haast niet groter. Daarom is het ook zo raar om me voor te stellen dat het volgende week kerstmis is. Ik zie op Amerikaanse en Nederlandse televisie in reclames volop kerstsfeer langskomen, hier op het eiland zijn er hier en daar ook wat kerstlichtjes aangelegd, maar het besef dat kerstmis eraan komt? Nee.

Toch gaan we het hier wel vieren. We hebben een kerstdiner met meerdere gangen gepland, waarbij iedereen die meedoet ook een gang bereidt. Het wordt gezellig, maar we zitten wel buiten in onze korte broek. En ik ga de gebruikelijke kerstdingetjes wel missen, maar dat haal ik volgend jaar graag weer in.

Sédula

Curaçao2 comments



En dan ben je klaar. Verblijfsvergunning geregeld, ingeschreven als inwoner van Curaçao en tot slot je Sédula opgehaald. Dat is het identiteitsbewijs, vergelijkbaar met het ID in Nederland. Verschil is echter dat de foto ter plekke wordt gemaakt en je het pasje meteen meekrijgt, waar dat in Nederland wat langer duurt.

De hele rompslomp is nu voorbij. De volgende stap: uitschrijven. Want we blijven hier immers helemaal niet eens zo lang. Maar daar kijken we over een paar maanden pas naar. In de tussentijd ga ik proberen mijn rijbewijs eens te halen. Daar was ik al mee bezig, maar omdat al dit immigratie-inschrijvings-gedoe zo verschrikkelijk lang duurde heb ik de lessen stopgezet totdat de rijschool eindelijk in de gelegenheid was mijn examen aan te vragen. En dat zijn ze nu.

Ben benieuwd hoe lang dat gaat duren. I'll keep ya posted.

Strubbelingen, met resultaat

Curaçaocomment

Het is november, en sinds mijn aankomst in Curaçao, in mei van dit jaar, heb ik administratief gezien het volgende bereikt:



Ik heb een verblijfsvergunning!

Dat is het. Meer niet! Nouja, om die te krijgen heb ik een lokale zorgverzekering afgesloten, missschien kun je die meetellen. En eigenlijk ben ik al ingeschreven, maar nog niet helemaal. Denk ik. Want het is een beetje een raar verhaal. Maar dat komt zo.

Want die verblijfsvergunning, daarvoor moesten we naar immigratie. Op 24 oktober, zo zei het handgeschreven briefje van de afsprakendame. Dat briefje checkten we in de week ervoor nog even op de kalender. Hee verdomd, da's een zaterdag. Wij namen niet aan dat ambtenaren op zaterdag werkten, dus hup, naar immigratie, naar de afsprakendame, vragen of het allemaal wel klopt. Dat deed het niet. Veel bladeren in de agenda (de afspraken worden gewoon in een schriftje genoteerd, who needs computers anyway?), navragen bij collega's en de conclusie trekken dat het fout is gegaan. Voordeel was wel dat ze ter plekke besloot dat we meteen een nummertje zouden krijgen en we dus vandaag nog aan de beurt waren.

We kregen de nummers 72 en 73, en de teller was bij 66. Probleem: mijn paspoort lag nog elders, want ik had er helemaal niet op gerekend dat we meteen aan de beurt waren. Om niet ons nummer te missen (en dus alsnog een nieuwe afspraak te moeten maken, en dus weer weken kwijt te zijn), moesten we dus even scheuren naar de locatie van mijn paspoort, een paar wijken verderop. Een half uur later hadden we dat gedaan, en de teller was bij.. 68! Sohee! We hadden even geen rekening gehouden met het tergend lage, deprimerende en belastingcenten-verspillende werktempo van de immigratiemensen. We konden dus alsnog ruim een uur wachten. Daarna was het overigens wel gebeurd: we kregen 't papiertje en liepen opgelucht het gebouw uit.

Op naar de volgende stap: inschrijven als inwoner van Curaçao.

Twee weken geleden zaten Willem en ik bij het stadhuis, lokaal Kranshi genoemd, om ons in te schrijven. We waren lekker vroeg aanwezig zodat er weinig wachtenden voor ons zouden zijn, dus we waren ook redelijk vlot aan de beurt. Nee, bij Kranshi niet de bende die je bij immigratie aantreft, waar je moet wachten om een afspraak te maken, waarna je op de dag van je afspraak moet wachten op je nummertje. Bij Kranshi krijg je een nummertje voor het meest geschikte loket (eigenlijk net als in Nederland) en dan wacht je. En dat ging best vlot; na een half uurtje waren we aan de beurt. Inschrijven!

Oh nee, toch niet. Want wat blijkt: ons adres is eh, ja, het bestaat niet, zegmaar. We wonen op Recompensa Park 17a, maar bij Kranshi was alleen 17 bekend. En 17b en c. Maar geen 17a. We kregen dus wel een inschrijving (zo besloot de dame na ons een half uur te hebben laten wachten), maar we moesten langs de Dienst Ruimtelijke Ontwikkeling en Volkshuisvesting (DROV) voor een 'adresverklaring'. Die, en ik citeer (min of meer), 'moesten we even gaan halen en dan meteen weer terugkomen'.

Dat was twee weken geleden. We hadden de adresverklaring dit weekend nog steeds niet. Iemand moet namelijk nagaan of het adres wel geldig is, of het bestaat, etcetera. En dat was nogal moeilijk. Ik heb een paar keer iemand van de DROV aan de lijn gehad over onze zaak, en het was vaak onduidelijk dat ons kavel vier woningen bevat (we wonen in een appartement). Totdat ik ineens gebeld werd: adresverklaring is klaar, kom morgenochtend maar ophalen. Jeej!

Niet dus. Bij aankomst bleek het andere DROV-personeel er toch niet helemaal zeker van. De notatie die Kranshi had gebruikt ("Recompensa 1-17a", waarbij die eerste 1 een beetje vreemd was) was onduidelijk en het moest nagevraagd worden. Ik moest weer weg en zou gebeld worden. Wat dus mooi niet gebeurde.

Nadat ik er vanmorgen nog eens over gebeld had en naar het DROV-kantoor ben gelopen en de hele situatie nog even heb doorgesproken, is het dan eindelijk gelukt. De adresverklaring is binnen! Grappig is wel dat het proces ook bekend staat als 'een huisnummer aanvragen', en dat bedoelen ze niet alleen administratief. Toen het rond was kreeg ik ook daadwerkelijk een bordje voor de 1 en voor de 17 mee, voor op de muur van het huis. De A moest ik zelf effe regelen.



We hebben nu nog 1 stap te gaan: de Sedula ophalen. Da's het identiteitsbewijs en feitelijk het enige bewijs dat je een 'local' bent bij diverse instanties. Dat gaan we morgen doen. Ik ben benieuwd hoe het verloopt.

Immigreren in Curaçao: stap voor stap

Curaçao4 comments

Als er iets is dat je leert van het wonen op een tropisch eiland is het wel: rustig aan! Neem de tijd, want dat doen anderen ook. Of je het nou wil of niet. En als je wil dat iets snel gebeurt, moet je je eigen deel vlot regelen en hopen dat de ander een beetje meewerkt.

Ik wil immigreren hier. Je weet wel, verblijfsvergunning krijgen en me dan inschrijven als inwoner. Da's handiger dan in de tijd dat ik op het eiland ben nergens officieel ingeschreven staan. Hiervoor heb je een aantal partijen nodig: de immigratiedienst voor de verblijfsvergunning en de Registro Sivil, oftewel Kranshi, voor het inschrijven en het identiteitsbewijs (de Sedula). Oh, en een verzekeringsmaatschappij.

Omdat de immigratiedienst in Curaçao me ruim een maand geleden resoluut de deur wees, toen ik aan het loket stond zonder (lokale) zorgverzekering, ben ik na terugkeer van mijn vakantie naar Nederland meteen naar Ennia gegaan. Da's een van de grotere verzekeraars op het eiland en omdat mijn collega's er verzekerd zijn leek me dat een redelijke keuze. Ben er binnengelopen, heb een formulier ingevuld en "ik zou mijn polis thuis ontvangen".

So far, so good. Twee weken later, echter, had ik nog niets ontvangen, dus ging ik maar eens contact leggen met Ennia. Waar mijn polis blijft, want ik wil graag naar immigratie. Ik kreeg toen netjes een kopie van de polis via e-mail, maar, zo vulde de dame van de klantenservice aan, "immigratie wil dat je een verzekering van een jaar hebt". Dat wist ik wel al half, maar ik wist niet dat mijn verzekering voor korter gold. Dus dat moest even rechtgetrokken worden.

Een aantal keer heen-en-weer mailen later (aangevuld met een telefoontje; de Ennia-medewerker belde me, 's avonds, omdat dat sneller ging dan blijven mailen, waarvoor kudo's!) was ik eruit: ik ging een heel jaar verzekeringspremie in 1 klap afrekenen, een kwitantie meekrijgen en daarmee naar immigratie. Dat besloot ik woensdag, dus die middag trok ik even 2000 gulden uit de automaat. En ik stond al rood. Damn.

Gisteren kwamen we bij Ennia voor de betaling, alwaar bleek dat ik niet voor een heel jaar kon betalen, want ze rekenen per kalenderjaar. Klein communicatiefoutje dus. Ik heb afgerekend tot 1 januari en een 'begeleidend schrijven' met stempel en handtekening meegekregen voor immigratie. Hiermee zou ik gewoon mijn verblijfsvergunning kunnen ophalen.

In ons enthousiasme gingen Willem en ik dan ook vanmorgen op pad om bij immigratie een afspraak te gaan maken, totdat ik me bedacht dat het vrijdag is. Op vrijdag is immigratie dicht. Diepe zucht. Rechtsomkeert. Maandag weer proberen.

Wordt vervolgd...

Leven zonder krant

Curaçaocomment

Tegen de verwachting in kwam ik er al snel nadat we in Curaçao waren aangekomen achter dat kranten niet alom verkrijgbaar zijn, zoals in Europa. Af en toe zie je bij een Chinees minimarktje wel een stapel liggen en 's ochtends zijn er verkopers van kranten op drukke verkeerskruispunten, maar gewoon een rek met kranten bij de supermarkt? Nauwelijks.

Als er al iets is aan kranten, gaat het vaak om lokale kranten in het Papiaments of Nederlands. Ik heb er wel eens eentje ingekeken, maar mijn interesse wekken doen ze niet. Natuurlijk had ik niet verwacht dat een NRC.next of Volkskrant hier aanwezig zou zijn en ik kijk er al helemaal niet van op af en toe wel de Telegraaf tegen te komen, maar zelfs internationale kranten zijn niet te vinden. Ik had best af en toe een International Herald Tribune willen oppakken, maar helaas.

De vraag is: mis ik het? Het antwoord daarop is, eigenlijk: niet echt. Ik kom wel aan mijn nieuws op andere manieren. Ik check FOK!, de New York Times en wat wisselende andere bronnen dagelijks online. Ik werp af en toe een blik op het NBC Nightly News, de nachtelijke herhalingen van het NOS Journaal of zet CNN aan en gedurende de dag luister ik naar het radionieuws op de BBC. Ik blijf dus volgens mij wel redelijk bij.

Het enige waar ik de krant voor zou missen is het gewoon even lekker iets interessants lezen. Even op de bank, of aan tafel, een beetje bladeren en kiezen wat boeiend is. Het blijkt dat het tijdschrift Time daar voor een groot deel wel in voorziet: redelijk actuele artikelen en columns over soms wel, soms niet interessante onderwerpen. Bovendien is het handbaarder, wel zo prettig voor bij het zwembad.

Ik heb dus geen krant hier. En ik vind het niet eens zo erg.

Immigratie-rompslomp

Curaçao1 comment

Als je ergens, bijvoorbeeld hier op Curaçao, een jaar blijft is het handig om je lokaal in te schrijven. Je bent dan niet permanent (en te lang) op vakantie en kunt makkelijker heen-en-weer reizen naar Nederland. Dus dat gingen wij hier doen.

Nadat een flinke berg administratief voorwerk door iemand voor ons was gedaan, zijn we van de week met z'n drieën naar immigratie gegaan. Aanvraagformulier-met-stempel in de hand, in de rij staan voor het post- annex immigratiekantoor en wachten maar. Wat blijkt? Bij opening van het kantoor mag je niet naar binnen. In plaats daarvan wordt de groep wachtenden onderverdeeld in mensen met en mensen zonder afspraak. Als je geen afspraak hebt moet je vervolgens wachten tot de namen van de mensen met afspraak zijn genoemd en deze mensen naar binnen zijn. Daarna mag je mee naar binnen, in de rij voor de afspraken. Na het maken van de afspraak zit je eerste ronde erop: kom terug op de dag van je afspraak. Volg je het nog

Die afspraak was voor mij de volgende dag. Ik stond wederom voor de deur op de opening te wachten. De afspraak was om half acht, terwijl het kantoor om acht uur opent. Ik neem aan dat men er vanuit gaat dat iedereen toch te laat komt, dus zetten ze de afspraken gewoon op een vroeger tijdstip. Om acht uur ging de deur open en tussen de genoemde namen zat de mijne. Ik naar binnen. In de rij. Bij het aan de beurt zijn kreeg ik een nummertje, mijn formulier werd ingenomen en ik ging zitten.

Dat was om kwart voor negen. Zo rond half tien was ik aan de beurt en ging ik met mijn papieren (paspoort, kopie paspoort, pasfoto's, ziektekostenverzekering) naar het loket, alwaar een te zacht sprekende dame ("wat zegt u?" met je oor tegen het gat in het glas) mij ging helpen. Of zo leek het.

Bij het bestuderen van mijn verzekeringspolis ging het namelijk fout. "Deze is niet goed," werd me uitgelegd. Waarom niet? "Je moet hier verzekerd zijn." Ik heb een verzekering die wereldwijd geldig is, me uitgebreid dekt (ik heb niet zuinig gedaan en een all-in megasuperding afgesloten) en waarmee ik dus gewoon goed verzekerd ben op het eiland. Dat vond ze echter niet goed, ook niet na mijn uitleg, en ook niet na het nog even met een collega te checken. Ik moet *lokaal* verzekerd zijn. Wat daar exact de meerwaarde van is ontgaat me, maar mijn verblijfsvergunning kreeg ik niet mee.

Tweemaal twee uur besteed aan het wachten bij het immigratiekantoor, en uiteindelijk geen stap verder gekomen. Ik moet nu een lokale verzekering afsluiten, wat veel tijd en moeite gaat kosten, en bovengenoemde twee wachtmomenten, van minimaal twee uur per stuk, herhalen. En daarna moet ik nog naar een ander kantoor om een identiteitsbewijs op te halen, met eenzelfde wachtervaring in het vooruitzicht.

Het is bijna reden om mijn retourtje Nederland volgende week een enkeltje te laten zijn. Wat een domper zeg.

Wakeboarden!

Curaçaocomment

Wonen op een tropisch eiland betekent dat je ook leuke dingen kunt doen met water zonder constant in de kou te zitten bibberen. Zoals wakeboarden: op een snowboard-achtig bord, aan een touw, achter een boot hangen en dan, ja, dan gewoon lol hebben. We hebben het nu al een aantal keren gedaan, in groepen met verschillende samenstellingen, en steeds had ik mijn camera bij me. Afgelopen week besloot ik dat het tijd werd voor een compilatie.


Binnenkort meer.

Regen

Curaçaocomment

Wanneer ik via Skype, telefoon of IRC mensen uit Nederland spreek komt zo af en toe het verschil in weersomstandigheden naar voren. "Nog steeds zo warm daar?", "Wij hebben hier ook een beetje zon gehad." of "Jullie zitten in de zon, wij in de regen."

Het blijft blijkbaar spelen dat we hier in de tropen zitten en, hoe druk ik dat uit, jullie lekker niet, puh. Whehehe. Ahum. Maar het contrast is niet zo heel groot. Als ik het goed begreep heeft Nederland de afgelopen weken helemaal niet zulk slecht weer gehad, en als ik af en toe de temperaturen erbij pak scheelt het maar vier of vijf graden tussen het eiland en het thuisland.

Gisteren zijn de verschillen nog verder weggevaagd. Letterlijk. De wolken barstten tijdens de vrijdagmiddagborrel open en lieten zo ongeveer het hele strand onderlopen. Ik heb het letterlijk nog nooit zo snel, zo hard zien regenen -- en ik woon doorgaans in Nederland. Terwijl we beschutting zochten (een meter of tien rennen betekende dat je alsnog zeiknat werd) zagen we de regenplassen toenemen in een omvang waar een kaplaarzenverkoper zijn handjes bij warm wrijft.

Het mooie is dan wel weer dat het niet heel koud is, en de regen, hoewel erg van invloed op de temperatuur, daar ook niet heel veel aan verandert. Na de regenbui zijn we dus gewoon weer teruggegaan naar de (strand)bar en was er niet zoveel meer aan de hand. Maar op het moment zelf leek het alsof de wereld verging.

Dus wij kennen ook regen, in de tropen. En het schijnt van de zomer nog erger te worden.

We zijn online!

Curaçao2 comments

Van de week schreef ik nog 'dat het nog wel even kon duren' voordat we in ons appartement een internetaansluiting hebben. Gisteren, echter, belde UTS, de lokale ADSL-boer, dat ze langs wilden komen voor het aansluiten. Grote verbazing natuurlijk; we hadden meer gerekend op vertraging dan op een vervroeging van het aansluitmoment. We spraken telefonisch af dat de monteur een uur later bij ons thuis zou zijn en de boel zou komen aanleggen, en verdomd als het niet waar is, exact een uur later belde hij aan.

Een week eerder zijn, exact op tijd -volgens afspraak- langskomen en ook nog eens in tien minuten klaar zijn. Hoewel de verbinding zelf wat lijkt te schommelen qua stabiliteit (dus daar gaan we ons vast nog wel eens aan ergeren) heeft UTS alvast een goede indruk gemaakt.

Hoe lang kun je zonder internet?

Curaçao5 comments



Zoals bij sommigen al bekend hebben we in ons appartement geen internetverbinding. Of bijna geen, eigenlijk. Internetprovider Scarlet biedt een Wimax-verbinding aan, die je via abonnement of prepaid-constructie kunt gebruiken. We hebben hier een kastje staan dat, als we geluk hebben, contact legt met een zendmast ergens op het eiland en ons op die manier kan verbinden met het internet. Dat dat kastje het niet doet is onderwerp van een eerder relaas op deze blog. Ik heb het bestaan van dat kastje inmiddels genegeerd. Scheelt ergenissen.

Bij aankomst  op het park hebben we echter ook met de beheerder overlegd dat we een vaste aansluiting krijgen; een ADSL-lijn van telecombedrijf UTS. De beheerder zou dat voor ons regelen, dus na een week of twee wachten zonder statusupdate gingen we eens bellen. Hij was het vergeten. Fijn. We zijn het dus zelf gaan regelen; langsgegaan bij een kantoor van UTS, de formulieren ingevuld en ons is verteld dat we drie weken moeten wachten, waarna we gebeld worden door een monteur met de mededeling "ik wil zo langskomen, ben je thuis?".

Die drie weken zijn over ruim een week voorbij, maar we rekenen er niet daadwerkelijk op dat we dan ook internet hebben. Het kan zomaar langer duren. En dat brengt me bij het punt dat we simpelweg geen internet hebben en het ook niet op korte termijn verwachten: we zijn webloos.

Het niet hebben van een internetverbinding is, op papier, voor geeks als wij, verschrikkelijk. We zijn vertrokken uit een omgeving waar ik dagelijks via computer en telefoon online ben via het web, email, IRC en Twitter. Waar ik, als ik een serie kijk, even kan opzoeken hoe de acteur heet of waar ik 'm ook alweer van ken. Waar ik het nieuws even snel kan lezen. Waar ik mezelf op de hoogte kan blijven houden van de achter-de-schermen perikelen op FOK! en mijn e-mail de hele dag binnenstroomt. Waar ik af en toe een opmerking op Twitter kan gooien en die van anderen kan lezen.

Vanuit die omgeving zijn we beland in een omgeving waar dat alles ontbreekt. Op kantoor kunnen we het nieuws lezen, emails versturen en Twitter en Facebook checken, maar daar moet gewerkt worden, dus dat is beperkt. En bovendien is het maar acht a negen uur, soms iets langer, per dag. Daarna zitten we weer in de digitale middle of nowhere.

En weet je? Het valt best mee. Af en toe komt in een gesprek een vraag op die je normaal gesproken zou beantwoorden door even iets online op te zoeken. Soms wil ik een losse gedachte Twitteren. Soms wil je weten wat er straks op tv is, of hoe laat de film in de bios begint. Als ik voor FOK! aan het werk ben wil ik soms even code commiten in het versiebeheersysteem en het doorvoeren in de testomgeving. (Er zitten collega's bij FOK! te wachten op mijn werk, dat maakt het niet hebben van internet wel frustrerend, soms.) En soms wil je gewoon even online hangen, effe rondklikken. Dat kan allemaal niet, maar je went eraan. Het dagelijks leven is hier redelijk ontspannen en voor het grootste deel van de dag hebben wij, geeks, helemaal niet zo'n behoefte aan een internetverbinding. Except when we do. ;)

Ik zit me wel eens af te vragen hoe dat komt. Hebben we ons erbij neergelegd? Is het hierbij psychologisch relevant dat we in ons achterhoofd hebben dat we binnenkort wel internet hebben? Of zijn we dusdanig in een andere omgeving beland dat onze gewenning aan een vaste verbinding geen invloed heeft op ons dagelijks handelen? Immers; we zitten op een tropisch eiland, waar een groot deel van de namiddag wordt besteed aan zwemmen in en zitten aan het zwembad. Jazeker, soms denk ik 'damnit, hadden we maar internet', maar meestal interesseert het me niet zo.

Dat is heel rustgevend. Er is niets dat om je aandacht schreeuwt. Er is niets dat je even in de gaten moet houden. Vorige week was er een grote serverupgrade bij FOK!; voor het eerst in jaren was ik er alleen in de voorbereiding een klein beetje bij betrokken. Tijdens het weekend waarin de upgrade was en er grote downtime zou zijn, heb ik er wel aan gedacht, gehoopt dat er niets mis ging, maar een gevoel van 'ik kan er toch niks mee doen' overheerste. Redacteuren zijn bezig met reviews en nieuwsposts, site-admins zijn bezig de grote lijnen voor de subsites te verzetten; ik moet het allemaal aan me voorbij laten gaan, want ik kan het toch niet bijhouden.

En daar leg ik me bij neer. Ik trek een biertje open (ik schrijf deze tekst op zondagmiddag, in Evernote, om 'm op maandag te posten), pak een boek of tijdschrift, ga bij het zwembad zitten en neem daarna nog een duik. Want het is hier elke middag vakantie. Moehahahahah.

TNT Doorzendservice en pakjes

Curaçao14 comments

Dat gaat dus niet samen. Als je bij TNT Post de Doorzendservice aanvraagt in het vertrouwen dat alles wat via TNT Post jouw kant op wordt gestuurd ook daadwerkelijk bij je aankomt, heb je het mis.

Afgelopen donderdag heb ik bij Bol.com een boekje besteld. Iets goedkoops van een tientje, want ik wilde weten of het mogelijk was via mijn Nederlandse adres een bestelling naar Curaçao te krijgen. Ik heb bij TNT Post namelijk de Doorzendservice ingeschakeld; het doorzenden van mijn post naar mijn adres in het buitenland. Bol.com stuurt pakjes via TNT Post en die hebben een track & trace die ik vrijdag even heb bekeken:



Zoals je ziet: Zending afgeleverd bij buur. Niet bepaald een logisch resultaat als TNT Post weet dat ik er niet ben (ze hebben immers mijn adres in de Doorzendservice genoteerd staan). Bovendien: het briefje met "uw pakje ligt bij de buren" kan onmogelijk in mijn brievenbus gestopt zijn, want die heb ik voor vertrek hermetisch afgesloten. Doel daarvan was ervoor te zorgen dat onbestelbare post geen andere keus heeft dan retour afzender te gaan.

De vraag is echter waarom de track & trace in eerste instantie überhaupt toonde dat er een chauffeur onderweg was naar mijn adres. Zoals gezegd; ik betaal twaalf euro per week voor het laten doorsturen van mijn post van Nederland naar Curaçao, en verwacht daarvoor wel een compleet dienstenpakket. Een verkeerde verwachting, zo blijkt. Na wat zoeken in helpfuncties van de TNT website vind ik dit:

In de volgende gevallen is doorzending niet mogelijk:
    * Wanneer het poststuk groter is dan het busformaat (38 x 26,5 x 3,2 cm)

Let wel; dit staat in een resultaatpagina van de zoekfunctie van de website. Het aanvraagproces maakt er geen enkele melding van en de Doorzendservice-pagina op de website beweert dat "je post" wordt doorgestuurd. "Je post", dat is "al je post". Niet "een deel van je post". Althans, naar mijn idee. De service is dus onvolledig zonder dit aan de klant te vermelden.

Ik kan me overigens best voorstellen dat deze grens er is: TNT gaat natuurlijk niet voor bedrag X enorme joekels van pakketten de oceaan over sturen. De grens, 'niet groter dan het busformaat', ligt naar mijn idee echter ietwat laag. En bovendien: als ik de doorzendservice gebruik omdat ik thuis mijn post niet kan ontvangen, welke logica vertelt je dan dat ik wel thuis ben om pakjes te ontvangen? Naar mijn idee geen enkele.

TNT Post is dus een beetje onlogisch bezig en communiceert hier bovendien bijzonder slecht over. En dat vind ik jammer.

Bevalt het daar een beetje?

Curaçaocomment

Het is ultiem telewerken hier, eigenlijk. We zitten dan wel op een eiland in de Cariben, maar hebben hier contact met collega's, vrienden en familie op een hele collectie aan methoden. Skype en e-mail voor direct werkoverleg, discussies en delen van informatie, Twitter, IRC en SMS voor de korte berichten van en naar Nederland en fora voor langer durend en meer groepsgericht overleg met anderen. Het is alsof je gewoon nog thuis zit.

Zo af en toe komen via die kanalen dezelfde vragen binnen. En wie ben ik om daar niet effe een FAQ voor op te stellen? Juist! Dus, bij deze.

Hoe is het weer daar?
Zonnig! De hele dag. Elke dag. En warm, vooral in het midden van de dag. Gek genoeg is de zonsondergang wel al in de vooravond, dus als je een avondje in de strandtent blijft hangen zit je veel naar de sterren te kijken. Ook niet gek natuurlijk. De temperatuur hier schommelt zo rond de 30 graden, maar voelt absoluut niet als de 30 graden waar je in Nederland onder bezwijkt. Afgezien van het heetste punt van de dag is het "gewoon zonnig" en goed te doen. Binnenshuis, op kantoor of in de auto merk je wat meer van de warmte: je moet of de boel laten doorwaaien of de aircon aanzetten, wil je niet wegsmelten.



Hoe laat is het daar nu?
Zes uur vroeger. Ja, vroeger. Niet later. Ik roep hier goedemorgen als Nederland aan de lunch zit, en kijk 's avonds ergens tussen 7 en 8 uur naar de nachtelijke herhalingen van het Journaal op Nederland 1. In de winter is het overigens vijf uur vroeger; Curaçao doet niet aan zomertijd.

Oh, je kunt Nederlandse tv ontvangen?
Ja, de publieke omroep komt hier gewoon binnen, samen met de wereldomroep. Daarnaast hebben we de belangrijkste Amerikaanse zenders en een collectie aan lokale en internationale kanalen uit de regio. We pikken Noord- en Zuid-Amerika op deze manier mooi mee. En er zijn Nederlandse radiostations op het eiland, leuk voor in de auto.

Bevalt het nog een beetje?
Ja, wat denk je! Het weer is, zoals gemeld, goed. Het werk bevalt prima. Het eiland en haar bewoners zijn heel relaxed. Na het werk liggen we in het zwembad, in het weekend op het strand. Ik heb nog geen lange broek of mouwen aangehad. Het meest verkrijgbare bier (het Venezolaanse Polar) is prima bier. Alleen de muggen zijn verschrikkelijk, maar daar valt wel mee te leven.

Waar woon je eigenlijk?
Hier. Dat is een woonpark, dat op de foto nog lang niet af is, maar in het echt wel. We zitten met z'n tweeën in een appartement dat lekker ruim is en heel basic ingericht (zo basic dat we zelf nieuwe pannen hebben gekocht en we zitten al met het idee te spelen de oude beeldbuis te vervangen door een fatsoenlijke tv). Er is geen warm stromend water, maar dat boeit totaal niet (het 'koude' water is niet daadwerkelijk koud). We zitten prima, dus. Al wachten we wel al erg lang op onze internetaansluiting.



Mag ik nog meer vragen stellen?
Sure, maar de belangrijkste dingen weet je inmiddels. Check regelmatig ook even de foto's, waar er af en toe een paar bijkomen. Zodra ik er even voor kan gaan zitten zal ik ook wat filmpjes monteren en online gooien.