Het is een soort traditie geworden om op de 'verjaardagen' van bijzondere gebeurtenissen, terug te kijken op de dag of de periode des onheils. Niet dat we als mens allemaal een instinctieve behoefte voelen om terug te kijken, of dat we het precies rond 'die' datum prettig vinden om even terug te denken, maar omdat de media het bedenken. De media begonnen de afgelopen weken artikelen te publiceren over de aanslagen op 11 september, de documentaires werden nog maar een keer in het uitzendschema opgenomen en commentaren in kranten en actualiteitenprogramma's haalden de gebeurtenissen lang of kort aan. Allemaal tegelijk. Allemaal met elkaar meelopen. We gaan massaal terugblikken, want dat hoort, en iedereen doet het. Als de media hadden besloten er maar weinig mee te doen, had 'men' er niet naar omgekeken.
Echter, ik ben net zo'n massamens als ieder ander, want ik heb de afgelopen dagen het een en ander aan programma's gezien, aardig wat artikelen in kranten gelezen (en ik lees nogal wat kranten) en gisteren was Flight 93 op televisie (niet verwarren met United 93, da's een andere film). Mooi om te zien. IJzingwekkend om te weten dat dat echt is gebeurd. Indrukwekkend om zijn impact.
Mijn gedachten dwaalden daardoor maar eens af naar die bewuste dag. Naar hoe ik die heb beleefd en wat ik die dag heb gedaan. En dat heb ik eens opgeschreven.
Flight 93 echt gebeurd? Heb je de docu's op Nederland 3 niet gezien? Loose Change kende ik deels al, maar ook Zembla was erg interessant over allerlei complottheoriën.
Nouja, theoretisch echt gebeurd. 
