Gezien: Transformers, Revenge of the Fallen
Lego. Lego en Transformers. Dat is waarschijnlijk waar ik als kind het meeste mee had. En ik was echt fan van Transformers. Ik las de comics, keek de tekenfilms en speelde met de Hasbro Transformers. Ik had een paar hele coole exemplaren, waaronder natuurlijk Optimus Prime en het gele Volkswagen kevertje Bumblebee, en volgens mij liet ik die als auto's door mijn Lego straten rijden. Of zoiets, ik gooide vroeger al alles bij elkaar om iets creatiefs te maken.
Ik was dus twee jaar geleden best blij dat van een van mijn favoriete soorten speelgoed een film werd gemaakt. Ik bedoel, de eerste Transformers film was niet geweldig, maar hej, Transformers! Met dat geluidje! En "More than meets the eye", enzo. Heel leuk als jeugdherinnering-met-moderne-actie. Zegmaar. Dat je er bijna spijt van krijgt je speelgoed weg te hebben gegeven toen je er te oud voor werd.
Die film scoorde goed, dus was een tweede film het logische vervolg. En natuurlijk wilde ik die zien, ondanks vernietigende reviews uit alle hoeken en gaten.
Nou, ik heb het geweten hoor. Wat een film. Ik bedoel; wat een film. Meestal geef ik in reviews een soort van weergave van het verhaal van de film, maar hier is dat niet helemaal te doen. Nou, misschien een poging: Sam Witwicky, die in deel 1 kennismaakte met de Autobots en tegenwoordig Bumblebee als een soort van huisdier in zijn garage heeft, wordt betrokken bij een situatie tussen de Autobots, die tegenwoordig samen met een speciale eenheid van het Amerikaanse leger de wereld afstruinen op zoek naar Decepticons, en de, nouja, diezelfde Decepticons dus. Die zijn namelijk op zoek naar het laatste stukje van de Allspark, om daar hun leider Megatron mee tot leven te wekken. Megatron, die op de bodem van een zee ligt en permanent bewaakt wordt door een verzameling marineschepen.
Het blijkt later in de film dat Megatron samen met iemand die The Fallen heet van plan is om een eeuwenoude machine, die op aarde verstopt is, te activeren, zodat de energiebron van de Transformers, energon, opgewekt kan worden. Of gegenereerd. Of gevonden. Of eh, geraffineerd. Weet ik veel. Die energiebron is echter schadelijk voor ons, want activering van de machine betekent het einde van onze zon. Geen idee waarom.
Waar het op neerkomt is dat het Amerikaanse leger, en een handvol Autobots, het opnemen tegen de Decepticons, maar dat hun vereende krachten niet voldoende zijn: Sam Witwicky is ook nog ergens voor nodig. Want hij heeft een stuk van de Allspark aangeraakt, waardoor hij een berg Transformers-kennis in zijn hoofd heeft, waaronder de locatie van een of ander kristal en die ene machine. En dat is ultiem belangrijk, blijkbaar.
Wow, ik heb zowaar iets over het plot kunnen zeggen. Dit zijn de hoofdlijnen, want er is eigenlijk van alles aan de hand. Er is ook nog een regerings-dork die het samenwerkingsprogramma tussen mensen en Autobots wil opheffen, en Sam is eigenlijk net begonnen aan zijn studie, en zijn vriendin wil het eigenlijk met hem uitmaken, maar ook weer niet. En de wereld zit in een massale ontkenningsfase over de gebeurtenissen uit film 1: niemand weet van het bestaan van de Transformers. Yeah, right.
Het plot, zoals je zult begrijpen, is flinterdun. Het gaat wel over stoere robots, maar uiteindelijk moet Sam de wereld redden, want ja, het gaat om de wereld. That's it. De film zelf zit verder boordevol met allerlei elementen die "leuk zijn voor in de film" maar alleen maar verwarrend of vermoeiend werken. Zoals de kibbelende ouders van Sam. Of de bijdehande kamergenoot van Sam. Of een dun zijlijntje dat de relatie tussen Sam en zijn vriendin beschrijft. En in de 150 minuten beelmateriaal die de rolprent rijk is zien we ook scenes op de campus (studenten, frat parties, dorm rooms), in een hoorcollege, een stoere soldaten-buddy-scene in de woestijn, achtervolgingen, ruimtereizen, een tragische sterfscene, verhelderende dromen en een verzameling pan, scan en slowmotion shots van Megan Fox. En de dialogen bevatten alle clichés van "I'm getting too old for this shit" tot "this isn't over" en "it is, and has alwars been, your destiny". I kid you not.
De film is, kortom, ronduit belachelijk. Letterlijk. Ik ben lachend de bioscoop uitgelopen. Ja, ik heb me vermaakt, maar niet omdat de film spannend was, of omdat ik me zo goed kon verplaatsen in de karakters. Ik heb met plezier naar de special effects gekeken, die op een gegeven moment overigens gaan vervelen, me uitgebreid verbaasd over de wendingen in het verhaal en het schaamteloos toepassen van alle filmclichés die we allang zat zijn. Het werd zo erg, dat ik er daadwerkelijk om moest lachen, en dat heb ik niet vaak.
Blijkbaar heb je geen goede film nodig om miljoenen te verdienen. Je moet gewoon iets maken dat zoveel appeal heeft, dat het uiteindelijke resultaat helemaal niet belangrijk is. Gewoon wat elementen in de mix, goed schudden en releasen als blockbuster. Als dat het criterium is, dan is Michael Bay ineens een bijzonder begaafd filmmaker.
Nou nog die Lego film.