Dit is het vijfde weekend in de coronacrisis. Kort voor dat eerste weekend besloten mijn collega's en ik "om voorlopig maar vanuit huis te werken" en binnen enkele dagen hadden werkgever en kabinet dat besluit ook overgenomen.

Ik wist toen niet dat het zo lang zou duren.

Het gaat mij wel prima af; omdat ik voor FOK! sowieso altijd al vanuit huis werk heb ik thuis een werkkamer, met een prima stoel, bureau, et cetera. Ik zit daar nu simpelweg veel vaker, maar ik heb niets te klagen. Ik hoef niet mijn werkplek elke middag op te ruimen omdat er aan diezelfde tafel gegeten moet worden. Ik zit niet aan een onhandig tafeltje in een opslaghok. Ik kan "naar mijn werk" en er weer weggaan.

Okay, ik haal natuurlijk gewoon mijn koffie in de keuken, maar je snapt wat ik bedoel.

Ik mis buiten.

Niet dat ik niet meer buiten kom, maar zoals iedereen doe ik dat niet zomaar. Ik was vanmiddag even buiten. Rondje fietsen. Op de Wilhelminapier naar de Nieuwe Maas gekeken. Heerlijk rustig. Een heel ander uitzicht dan uit mijn raam. In plaats van auto's zag ik schepen voorbij komen. Lekker, even buiten. Maar dat was een bewust moment. Ik heb even een stukje buiten nodig, en dan ga ik weer naar binnen. Zoiets. Morgen wil ik weer hardlopen. Da's ook buiten.

De boter is bijna op. Da's niet bijzonder, maar ik ben al overgeschakeld op grotere boterkuipjes en deze is nu alweer bijna op. Ik heb nog nooit thuis zoveel boter gebruikt.

Comic-Con is afgelast. In vorige jaren kocht ik zo rond maart/april een vliegticket; dit jaar ging ik al overslaan. Even een jaartje niet. Maar ik hoef dat nu niemand meer uit te leggen. Er is geen Comic-Con meer om naartoe te gaan. Ik zie mijn vaste groep volgend jaar wel weer.

Ik ben blij met technologie. Het zorgt ervoor dat ik kan thuiswerken en dus veilig binnen kan blijven. Het zorgt ervoor dat ik wat te doen heb als ik me verveel. Het zorgt ervoor dat ik contact kan onderhouden met mensen die ik normaal gesproken regelmatig in het echt zie.

Vrijdagmiddagborrels via Google Hangouts zijn best leuk. De bediening is veel sneller dan in een café en het is ook goedkoper.

Maar ik mis kroegen. Of semi-kroegen, zoals de oude Fenix Food Factory. Ik hoop dat het niet te lang duurt voordat het weer terugkeert. En dat we veilig kunnen blijven.

Eigenlijk mis ik mensen.

Maar we komen er wel doorheen.